Sosso rain

Mijn maten worden ongetwijfeld door de in dit jaargetijde harde oostelijke wind aan de grond gehouden. Wij moeten daardoor een reservedag in het reisschema benutten want de harde wind brengt massa’s zand in de lucht die nu net daar waar Sossusvlei beroemd voor is, het prachtige uitzicht op het duinenlandschap, belemmerd. We hopen op beter weer morgen, maar de storing waar alles door wordt veroorzaakt is zeer groot en beslaat het gehele zuidelijk deel van Afrika werd ons vanmorgen meegedeeld door Moose, de eigenaar en exploitant van de winkel en bakkerij in Solitair. We hebben ons bij hem te goed gedaan aan een ontbijt dat uit een aantal luxe Duitse deegwaren bestond; bakt hij iedere dag vers.
Hier werd ik-MM-weer wakker van een heerlijk middagdutje in onze van de wind schuddende auto-ante portas van Sossusvlei. Piet gaat mij op de slaapstoel aflossen en in de relatieve beschutting van onze ‘ablutionblok’ zoals ze hier het sanitaire gedeelte van een kampeerplek noemen ga ik verder met het verhaal. Ik weet niet,wat Piet de laatste dagen al verteld heeft dus geef ik gewoon mijn verhaaltje. Solitaire,voor Nederlanders beroemd door Ton van der Lee,die het gelijknamige boek geschreven heeft over zijn tijd hier, is een pagina apart waard: ooit stichtte een vrome blanke farmer een kerkje naast een dode boom -de ‘Solitaire’- zodat de farmers uit de wijde omgeving (dat zijn zo’n 100 km in omtrek) niet verstoken moesten blijven van geestelijke ondersteuning. Later kwam er een benzinepomp bij en een winkeltje met alles, wat de mens ’snel’ nodig had (behalve alcohol op zondag). Aan de kerkzaal werd een lodge gebouwd. De bonte glasramen van het kerkje kunnen naar de bar van de lodge geopend worden. Van der Lee opende eind jaren 90 een eettentje voor de toenemende stroom touristen op weg naar Sossusvlei en begon de bakkerij met een heerlijke appelkruimeltaart de reizigers te verwennen. Intussen is Moose zo’n 80 kg zwaarder en krijgt hij zijn ca 130 kg levendgewicht haast niet meer van achter de toonbank overeind. Hij verkoopt bakwaren,die ik uit mijn kindertijd ken van mijn Konditor- ooms. Een stop hier is obligatorisch: De winkel zoals ik mij een wildwestshop voorstel, de pomp annex bandenreparatieplaats, Café, Bäckerei, Campingplaats, lodge met zwembadje en alles omgeven van oude autowrakken , begroeid met cactussen. Wij sloegen onze daktent uit onder een Camelthorn-akazia, namen een duikje in het zwembad en konden het zondaagse alkoholverbod makkelijk omzeilen door in het gesloten Café ons biertje halen. Eindelijk -tot Piet’s genoegen- waren wij deze keer vroeg genoeg gearriveerd om te braaien. Op alle campinggelegenheden staan er grillplaatsen om deze zuidelijkafrikaanse liefhebberij mogelijk te maken. Denk niet dat de zwarte inwoners zich aan zo veel vlees kunnen tegoed doen. Het valt op, dat een groot deel van de blanke bevolking ongelofelijk zwaarlijvig is. In de stadjes vindt je overal supermarkten die werkelijk van van alles voorzien zijn. Alleen de groenteafdeling is slechter uitgerust. Bijna alles komt uit Zuid-Afrika en de transport komt de kwaliteit niet ten goede.
Het was na de koude nachten aan de kust een heerlijke tropennacht. Tegen de ochtend kwam een storm op, zwarte dreigende bewolking boven de bergen en regendruppels zwaar van het zand deden ons het ergste vrezen. De auto reisklaar maken lukt ons als team steeds beter. Ontbijt met zand tussen de tanden of van Mooze’s lekkernijen te genieten was een makkelijke keuze. Op weg naar Sossusvlei stopten wij weer om een man mee te nemen, die al vier uur op een lift wachtte. Zijn ogen waren rood van de zandkorrels in de lucht. Geen van de touristenautos had hem meegenomen. Het openbaar vervoer in dit uitgestrekte land is minimaal en geregeld nemen wij passagiers mee, die doorgaans uren hebben staan te wachten. Van sommigen leren wij meer over het leven in dit land en met anderen is de communicatie moeilijk omdat wij hun Afrikaans absoluut niet verstaan. (Piet houdt het erop, dat zij dialect spreken) De zandstorm had in kracht toegenomen en bij de gate in Sesriem was duidelijk, dat wij voor die ene foto,die voor Namibiareizigers telt, de slechtste dag uitgekozen hadden. Een dag relaxen op de zandvlakte staan wij ons nu toe na 3500 km rijden in precies twee weken door wonderschone afwisselende woestijnlandschappen: Fascinerend, geen minuut vervelend, eenzaamheid en grootsheid, de mens terug gebracht tot zijn minimale proporties. Een Oryx-antiloop heeft een mechanisme ontwikkelt,die het bloed afkoelt voordat het tot de hersens stroomt- wij zijn alleen afhankelijker geworden van technische hulpmiddelen. Wij reden dagen zonder een andere auto tegen te komen. Met niets meer dan een Zwitsers zakmes, een startkabel, een krick, drie resevebanden en ducktape hadden wij gewoon geluk dat de auto geen pech kreeg. Piet’s stuurmanskunst natuurlijk ook niet te onderschatten. Het rijden met de car gaat mij niet al te slecht af (vind ik zelf). Ik heb vertrouwen in, dat ik straks alleen verder kan.
Veel te lang geschreven, Piet moet het verhaal bij de lodgewinkel nu opsturen. De lucht wordt donkergrijs, regen in de woestijn- ik mag het weer een keer meemaken. Misschien zien wij morgen een groene waas op het nu nog dorre landschap!