De wereld na de 4e scheppingsdag

We reizen nog steeds rond in het hart van de Atacama. Als er in andere woestijnen altijd nog wel wat leven te ontdekken valt is er hier buiten de oases en de beekjes waarmee die oases gevoed worden, geen enkel teken van leven; geen flora, geen fauna en zelfs geen insecten. Dat komt ws omdat het hier weliswaar minder warm maar ook droger is dan in de meeste andere woestijnen. Menselijke activiteit zie je, ook buiten de oases, juist weer veel meer. Dat komt omdat de Atacama ongelooflijk rijk is aan delfstoffen en die worden al duizenden jaren opgegraven. Bij Calama doen ze nu een paar millennia in een decennium. In dagbouw wordt tot meer dan een km diep gegraven, goed voor 40% van de wereldkoperproductie.
Marsvallei, maanvallei, duivelsvallei, vallei des doods, allemaal van een buitenaardse schoonheid, maar inderdaad er valt niets menselijks aan te ontdekken. Het meest menselijke in al die namen is de constatering dat je een goede kans maakt er niet meer levend uit te komen als je je erin waagt. Ze laten de indruk achter dat je wereld aanschouwd toen de schepping halfweg was. Toen de Here God wel al licht en duister, zon, maan en sterren geschapen had, zelfs de zeeën en het droge had gescheiden maar nog niet aan de levende have was toegekomen. Ik ben blij dat Hij, voldaan van al dat schoon wat hij gemaakt had, het er niet bij heeft laten zitten en toch verder is gegaan, maar ik ben ook blij dat wij de gelegenheid zijn te ervaren hoe het er uit had gezien als hij wel op of rond dag 4 van de scheppingsarbeid de rustdag had ingelast.
Morgen de Andes over om te zien wat er gebeurd als je water toevoegt aan dit landschap of, om bij mijn beeldspraak te blijven, wat het effect is van die laatste scheppingsdagen.