Terug in Chili

Niet omdat we niet niets te melden hadden was het de laatste weken stil op de blog maar vooral omdat in Argentinië WiFi weliswaar breed beschikbaar is maar dat betekent nog geenzins dat het modem waarmee je dan verbinding hebt ook op het internet is aangesloten. De spaarzame momenten dat dat wel zo was, meestal in restaurantjes of bezinestations, hebben we de verbinding gebruikt om met de kinderen te communiceren. Zelfs nu we te gast zijn bij een ouder Zwitsers echtpaar van onze leeftijd dat in Chili zijn domicilie heeft genomen zijn de problemen nog niet opgelost. Hun internet is aangelegd/ingesteld door hun schoonzoon die het wachtwoord voor hun modem mee teruggenomen heeft naar Zwitserland. Nu dat probleem is omzeild is er weer de mogelijkheid voor een blogbijdrage. HansPeter en Elfi hebben we in het noorden van Chili leren kennen toen we ze een lift gaven, terug naar San Pedro de Atacama, na een excursie naar de kopermijn van Calama. Zij waren daar op een `binnenlandse` vakantie en hebben ons zeer dringend uitgenodigd als we op onze reis bij hen in de buurt zouden komen. Sinds eergister zijn we bij hen te gast en hebben weer kunnen genieten van een echte matras, de wasmachine, een verwarmd huis, een douche met warm water en een toilet waarop ook papier aanwezig is dat zelfs mag worden weggespoeld en niet in het emmertje naast het toilet hoeft te worden gedeponeerd. Inmiddels is ook de auto weer enigszins gereinigd en de tent gedroogd. Dat laatste was hard nodig nadat we in Argentinië in een regenbui van meer dan 24 uur terecht waren gekomen. Aanvankelijk meenden we dat opbreken pas een optie was als de regen voorbij en de tent weer enigszins opgedroogd was maar toen de gehele camping onder water was komen te staan en het waterpeil in de aangrenzende rivier steeds hoger en hoger kwam hebben we eieren voor ons geld gekozen en zijn we met al onze natte zaken verhuisd naar een cabana met verwarming. De volgende morgen zijn we, inmiddels weer halfdroog, in de regen vertrokken. Regen die met het toenemen van de hoogte in sneeuw veranderde. Bij de grensovergang, op slechts 1700 mtr, lag 20 cm sneeuw maar was, ivm het belang ervan, de weg vrij gehouden. De douaneformaliteiten verliepen wederom gladjes. Onmiddellijk na de grenspassage daalden we weer af, stopte de neerslag, liep de temperatuur op en kwamen we in de Chileense lente terecht met groene weiden en bloeiende vruchtenbomen. De Andes als landsgrens, geologische structuur, weerbarièrre en maker van het weer.
Inmiddels hebben we een paar duizend km Argentinië achter ons. Een poging tot een beschrijving daarvan zou slechts een demonstratie zijn van mijn tekortschietende literaire kwaliteiten. Foto`s zouden veel meer zeggen maar ik vrees dat met de huidige internetfaciliteiten het plaatsen van foto`s op de blog ook een brug te ver is. Bovendien zouden ook die het gevoel niet kunnen overbrengen dat achterblijft na een urenlange trip over de hooggelegen, niet bevolkte, schaars begroeide en eigenlijk heel eentonige pampa, ook niet de emoties na 2 uur rijden over een weg/bergpas waarvan je al anderhalf uur aan het twijfelen bent of het inderdaad de weg is die je op de kaart meende te zien, evenmin de opluchting die je voelt als je na 150 km washboard weer op asfalt verder kunt, of de nietigheid die je ervaart in een nacht onder de wolkenloze tropische sterrenhemel. Een foto laat iets zien van de schoonheid van alweer de 3e maanvallei, waar talloze dino`s uit het stof worden gekrabt maar toont niet de betrekkelijkheid die je je dan bewust wordt. Bescheidenheid die ook op zijn plaats is aan de voet van een boomsoort die, net als een paar andere succesontwerpen van de evolutie zoals haai en krokodil, in 200 miljoen jaar nauwelijks iets aan zijn ontwerp heeft hoeven te veranderen (Araucaria). Prachtig zijn de plaatjes geworden van de met sneeuw bedekte, perfect kegelvormige, deels actieve vulkanen met wolken- of toch misschien wel rookpluimen uit de top. Maar het ongemakkelijke gevoel daarbij dat het nog net niet wint van de verbazing over de schoonheid horen bij dat beeld en maken het tot een ervaring die even waardevol als moeilijk over te brengen is.
Van tijd tot tijd wordt het ons ook teveel en vluchten we naar een cabana of hotelletje waar wij ons de luxe gunnen die we in Nederland als vanzelfsprekend aannemen. In dat kader moet ook ons bezoek aan de Salentein-estate worden gezien. Wat zuid van Mendoza, aan de voet van de Tupungato vulkaan is het klimaat ideaal voor wijnbouw. Wat weinig neerslag (200 mm/jr) maar dat laat zich moeiteloos corrigeren met het vele water dat daar in rivieren uit de Andes komt. Wel veel zon en grote temperatuurschommelingen tussen dag en nacht die voor goede wijn belangrijk zijn. Een van de Pon-broers heeft diesel voor druiven verruild en hier een wijngaard geplant. Dat heeft hij niet alleen met een goede smaak voor wijn gedaan maar ook met goed gevoel voor estetiek en symboliek. Op het terrein bevinden zich ook een hotel/restaurant, bodega, kerkje, museum voor schilder- en beeldhouwkunst en de productie- en opslagruimtes voor de wijn. Kerk en bodega op de uiteinden van de korte as van een kruis waarvan de oprijlaan de lange as vormt. De productieruimte met persen, tanks, vaten, bottelarij en flessenlagers is de seculiere tegenhanger, vormgegeven als een tempel met als hoogtepunt weer de in een kruisvorm gesitueerde proefruimtes. De lange as gevormd door een ruimte met een 12 meter lange, 20 cm dikke tafel van travertin voor de wijnmeesters en op de eindpunten van de korte as twee proefkamers voor leken met een travertintafel die de indruk maakt van een altaar. Vanaf de begane grond heeft men zicht op de centrale ruimte, negen meter onder de grond. De akoestiek daarvan is prachtig en daarom worden op een Pleyel-vleugel, die op het al even mooi mozaiek staat, tweemaal per jaar concerten gegeven. Niet vaker want dat bekomt de wijn niet. Het publiek verstoord de temperatuurregulatie anders te veel. Heel bijzonder, heel fraai en tot op de grens waar mooi ook ongemakkelijk wordt.
Voor dit soort ervaringen zijn we natuurlijk niet naar Zuid-Amerika gekomen maar we hebben ons er door laten verrassen en ze zijn indringend genoeg om er melding van te maken.
Eindigen doe ik beter met de huidige stand van zaken. HansPeter en Elfi zijn zeer ervaren reizigers, met een eigen camper waarmee ze geheel Noord- Midden- en Zuid-Amerika hebben bereisd. Er is hen veel gelegen aan het met ons delen van hun ervaring, hun luxe en comfort en hun uitzicht op zeven vulkanen. We zitten nu enkele slecht weer dagen uit en gebruiken die om weer op orde en krachten te komen. De komende dagen wordt beter weer verwacht en staan een paar uitgebreid-lokale tripjes op het programma. Daarna zullen we verder gaan en de Carretera Austral afzakken. Als ons de moed door wind en regen niet is vergaan gaan we nog verder zuidelijk. Anders biedt de oostkust van Argentinië voldoende interessante alternatieven. En Evert, San Matin de los Andes had ik stiekem al opgenomen in mijn oorspronkelijke reisschema. Het ziet er echter naar uit dat we zowel op de heen- als terugweg er net omheen zullen reizen. Niet zo`n ramp want ik denk dat het hoe dan ook het verkeerde seizoen is. Bovendien heb ik in de eerste vakantieweek mijn ZVB moeten afgeven aan een mij onbekende Chileen.