The end of the world, and beyond

De highway to the end of the world is een uitstekende asfaltweg en hij leidt je naar Ushuiai dat zich graag afficheert als de zuidelijkste plaats op aarde. Exotisch verkoopt en Ushuiai doet er zijn voordeel mee. In 1920 als strafkolonie gesticht, tot ver in de dertiger jaren niet meer dan 1000 inwoners, inmiddels ontdekt door de toeristen en uitgegroeid tot een stad(je) met 60000 inwoners die aan het luxe- en ecotoerisme een goed belegde boterham verdienen en meer dan dat. Een trotse ober vertelde ons dat er drie auto's zijn per huishouden!
Als kind, toen ik nog dacht dat de wereld plat was, dacht ik dat bij het einde ervan een schutting stond die afgeplakt was met oude kranten. Inmiddels weet ik beter, maar als je er dan daadwerkelijk bent is het natuurlijk een hele uitdaging om eens te kijken wat er nu precies achter die schutting te vinden is. Daar hebben ze hier speciale cruises voor en, zoals al
vermeld, Ushuiai heeft er zelfs zijn welvaart aan te danken. Niet al die cruises zijn volgeboekt of door afzeggingen op het laatste moment worden er voor veel geld aantrekkelijk geprijsde last-minute arrangementen aangeboden naar Antarctica. Weliswaar meestal niet naar het vaste land van Antarctica maar naar het Peninsula, maar dat is nog steeds een heel eind achter mijn schutting van vroeger. Omdat we niet zo vaak in zo'n uithoek zijn hebben we besloten een kijkje te gaan nemen. Daarvoor moesten eerst een paar flinke hobbels worden genomen die heel wat trivialer zijn dan de ijsvelden die ons nog wachten. De Amerikaanse reder accepteert alleen credit card betalingen en het kredietlimiet van onze CC was niet toereikend. Na heel veel geapp met de kinderen, uitwisselen van ideeën, het beschikbaar stellen van hun CC-tegoeden heeft uiteindelijk een Duitse vriend het zijne beschikbaar gesteld en de reissom voorgeschoten. Maw met dit soort reizen moet je wachten tot je oud bent en kapitaalkrachtige vrienden hebt. De volgende hobbel was de medische verklaring die de reder eist van de behandeld arts omdat wij medicijnen gebruiken. Maw met dit soort reizen moet je niet wachten tot je oud en gebrekkig bent en alleen nog maar met medicijnen overeind gehouden kan worden. Gelukkig heb ik de voormalige collega die onze huisarts is bereid gevonden binnen de paar resterende dagen de formulieren in te vullen en te retourneren. Daarmee lijkt niets de reis nog in de weg te staan. De komende twee weken zal het dus radiostil zijn, maar daarna hebben we hopelijk genoeg nieuw nieuws.
Blijf ik jullie nog het verhaal schuldig hoe wij aan het einde van de wereld zijn beland. Dat hebben gedaan door de Straat van Magellaen per veer over te steken (bij nagenoeg windstil weer!!) en daarna Vuurland te doorkruisen. Het laatste niet via de meest gebruikte route. Dat resulteerde in grensovergang waarbij wij de eerste en waarschijnlijk enige klanten van de dag waren en 320 km dustroad. Het eerste is wel leuk en het laatste wat veel. Dat bracht ons bij alweer een Rio Grande, maar dit keer was het een stad die zo heette.
Vuurland zag er heel anders uit dan Margret zich had voorgesteld en ongeveer zo zoals ik verwachtte. Heel veel steppelandschap met laag struikgewas, veel schapen en guanaco's (lijken op lama's) soms hele wilde bossen en eigenlijk alleen in het zuiden bergen. Ooit moet Vuurland grotendeels met bos bedekt zijn geweest maar dat is voor het grootste deel als houtskool via Rio Grande verscheept. Daar zijn een aantal families heel rijk en de hier ooit levende indianen heel erg ongelukkig van geworden. Toen hier aan het begin van de 20e eeuw een goudkoorts uitbrak en op de ontboste grond heel succesvol schapen bleken te kunnen worden gehouden betekende dat het einde van de oorspronkelijke bevolking. Als ze niet gedood werden in de regelrechte genocide (met premies voor iedere gedode indiaan) stierven ze aan de geïmporteerde ziektes of alcohol. Lang leve de westerse beschaving.
Tot slot verwijs ik naar de meegestuurde foto's. Zij vormen de legitimatie voor het tijdelijk niet gebruiken van de daktent.