Nu nog herfst - Straks lente

Op onze laatste reis zijn we heel veel wijzer geworden, als dat op onze leeftijd tenminste nog kan. Wijzer door de ontmoetingen met velen, wijzer door de vele momenten van reflectie in de vaak desolate maar tevens overweldigende natuur, wijzer door de ervaringen die we daarin opdeden.
Wij leerden dat van reizen onze harten nog steeds sneller gaan kloppen, maar dat we wat minder dan vroeger de uitdaging zien in buiten wassen, koken en afwassen bij een temperatuur van 6oC en kamperen in storm en regen, zeker als storm en regen de reguliere weerscondities zijn. Beiden hebben we nog steeds de droom de zijderoute een keer te mogen rijden, maar dan het liefst in een auto die in staat is ons door wispelturige en vijandige elementen heen te helpen. Dat betekent een 4x4, om ons over rotspartijen en door woestijnen en al dan niet droge rivierbeddingen heen te helpen, en uitgerust met verwarming, kook- en sanitaire voorzieningen en slaapmogelijkheden in, en niet op het voertuig. Een deel van het afgelopen jaar hebben we dus gebruikt voor de jacht op zo’n auto, maar we weten inmiddels dat soort wild zeldzaam is. Om alle opties open te houden voor de aankoop heb ik zelfs het vrachtwagenrijbewijs gehaald. (Wel 1 x gezakt ☹) Moeilijker dan een vrachtwagen te leren besturen was de keus tussen een oude of nieuwe diesel, als aandrijving voor de door ons gewenste camper. Daarin kun je eigenlijk geen goede keus maken. Met een oude diesel mag je nu al in de meeste Europese grote steden niet meer komen en wordt je ook geweerd bij vele toeristisch interessante plekken. Nieuwe diesels zijn, met behulp van elektronica en additiva, schoner maar ook veel kwetsbaarder, waardoor ze vastlopen op de lage kwaliteit diesel die op het zijderoutetraject verkocht wordt. Een ander probleem is dat je de reis wel kunt voorbereiden door je in te lezen in de route en in de culturen en landschappen die je daarop tegenkomt, maar concreet worden kun je niet omdat het aanvragen van visa voor veel landen op de route niet mogelijk is voordat je weet met welke auto je dat land wilt doortrekken. 2017 was dus zeker, en 2018 is waarschijnlijk geen optie voor de reis. Daarom hebben we voor deze winter gekozen voor een reisdoel dat met relatief weinig voorbereiding goed te doen is en toch uitdagend genoeg voor wat betreft natuur en cultuur. Onze keus is daarbij op Nieuw-Zeeland gevallen. Niet in de laatste plaats omdat Doshima daar met enthousiaste verhalen vandaan is gekomen én omdat het op het zuidelijk halfrond ligt en we zo dus onze zomer verlengen en de winter in ieder geval gedeeltelijk kunnen overslaan.
En zoals te verwachten internetten we tegen de ideale auto aan net nadat de tickets voor Nieuw-Zeeland waren betaald. Een bestelbus op een 4x4 onderstel en een klein maar heel doordacht camperinterieur. Die voor de aanstaande vakantie nog uit Duitsland naar Nederland halen gaat niet meer lukken i.v.m. tijdrovende douaneformaliteiten. De dealer vond het echter geen enkel punt de auto nog een paar maanden onder zijn hoede te houden. Nu gaan we hem dus begin volgend jaar ophalen. Scheelt ook nog een paar honderd Euro aan BPM, de belasting die betaald moet worden op importauto’s.
Eerst naar Nieuw-Zeeland dus. Een land dat op Europese wijze is georganiseerd en met een overweldigende hoeveelheid natuurschoon. Of het me gaat lukken daarover een interessante blog te produceren weet ik nog niet. Dat merken jullie vanzelf als je je zelf niet uitschrijft voor deze blog. Deze eerste blog gaat naar iedereen waarvan ik denk (of hoop) dat hij of zij erin is geïnteresseerd. Als dat in jouw geval een miscalculatie is excuseer ik mij daarvoor en adviseer ik je je gewoon af te melden voordat de volgende verschijnt.